Alweer een enorme ontdekking in de superieure Italiaanse jazzscene, rijkelijk laat want Arrigo Cappelletti is geboren op 12-2-1949 en hij heeft meer dan 30 albums op zijn naam staan, maar dat heeft alles te maken dat ik pas sinds de kennismaking met Arnulf van Xango min of meer op de hoogte raak van het rijke jazzidioom van Italië (waarmee ik zeer blij ben). Al eerder merkte ik in gesprekken met Belgische jazzmuzikanten dat de internationale uitwisseling qua optredens behoorlijk slecht verloopt, laat staan voor jazzmusici uit Frankrijk en Italië en ik hoop hieraan iets bij te dragen door mijn recensies.

Ik krijg natuurlijk regelmatig jazz solo piano albums te horen om te recenseren en het blijft ontzettend intrigerend dat het merendeel een eigen karakter heeft en zo een persoonlijke boodschap bevat. Dat geldt zeker voor deze Arrigo Cappelletti met een rijke achtergrond maar toch bij ons relatief onbekend. Volstrekt absurd voor iemand die als invloeden de namen noemt van Paul Bley, Ornette Coleman, Andrew Hill, Bill Evans en Steve Swallow, niet geheel toevallig ook mijn helden. Als ik de lijst zie waar hij overal heeft opgetreden is het mij een raadsel dat hij nog nooit heeft opgetreden in de Lage Landen.

Van de 12 composities zijn er vijf van de hand van Arrigo, twee van de zwaar onderschatte Andrew Hill, een van Ornette Coleman, Carla Bley, Steve Swallow en Bill Evans en ook nog een van Alexandr Scriabin. Het resultaat is een album dat er uit springt en dat na herhaalde beluisteringen steeds meer indruk maakt. Opvallend feit is dat zijn eigen composities volstrekt niet onderdoen voor de vertolkingen van die van zijn illustere collega’s. Het album opent met “Incertitude” van Cappelletti dat helemaal vertoefd in de sfeer van coryfeeën als Paul Bley en Thelonius Monk, maar nee dit is de muziek van Cappelletti met zijn geheel eigen inbreng, geweldig.

In “Bluesy- Surrender” van Arrigo hoor ik ook allerlei invloeden maar hij laat ze samen versmelten tot een geheel eigen potpourri. “Lorraine” van Ornette Coleman krijgt ook een superieure vertolking evenals “Preludio N. 2 op. 11“van Alexandr Scriabin. Eigenlijk klinken alle composities hier fantastisch, geschreven door Cappelletti of door anderen, zoals het gedragen “Falling Grace” van Steve Swallow of het weerbarstige, intrigerende “Ictus” van Carla Bley.

Voor mij een welkome ontdekking deze superieure pianist met dezelfde voorkeuren als onder getekende, had ik eerder moeten ontdekken ! (inmiddels grijs gedraaid, hoewel dat niet meer kan op cd)

Jan van Leersum.